NLD door de jaren heen/ NVLD over the years

NLD door de jaren heen.

Ik schrijf als moeder van een een jong volwassen dochter met NLD. Haar vraag was, iets te delen over de invloed  van NLD toen (als kind zijnde) en nu.

Onze dochter is gediagnostiseerd rond haar  6e jaar. Vooral in bepaalde schoolse vaardigheden was haar ontwikkeling trager. En op sociaal gebied waren er moeiten.

Voor haarzelf was dat soms lastig, hoewel ze toen nog weinig tot beperkt het idee had dat dit met NLD te maken had. Bepaalde vaardigheden hebben we extra en veel geoefend, en kon ze toen aanleren. Andere vaardigheden hebben we maar gelaten voor wat het was. In die tijd had zij één tot twee vriendinnen, maar was in het contact onderhouden wel afwachtend.

Nu , 15 jaar later, heeft zij zich ontwikkeld tot een mooie jonge vrouw. NLD speelt zeker nog een rol, maar hoewel soms lastig, heeft ze dit steeds meer leren accepteren als een deel van wie zij is. Ze is er opener in geworden, door ook in situaties met nieuwe mensen/ leeftijdsgenoten/ op het werk, (sneller) aan te geven wat NLD voor haar betekent en waarmee vanuit de ander rekening gehouden zou moeten worden. Hierin is veel groei te zien, zo ook in sociale contacten.

Zij heeft nu meerdere vriendinnen, (die ze kent vanuit verschillende situaties), waarmee ze een fijn en goed contact onderhoudt,  daar zelf ook zeer zeker de initiatieven toe neemt.  En door toenemende zelfstandigheid gaat ze er geregeld met hen op uit.

Helaas blijven er meerdere vaardigheden die (motorische en qua complexiteit) te lastig blijken.

Bij sommige daarvan heeft ze veel inzet getoond door het toch te gaan proberen. Wanneer dit alsnog niet lukte, kan ze voor zichzelf aangeven, het in elk geval een eerlijke kans te hebben gegeven. Als dan na enige tijd er acceptatie komt dat dit niet lukte, gaat zij ook zeker op zoek naar alternatieven, dat is heel positief. Ook in haar vriendinnengroepje en in werksituatie, treft ze geregeld mensen die ook met één of enkele dingen (zij het vaak op een iets ander vlak) moeite hebben. Die (h)erkenning zorgt voor onderling begrip en acceptatie. En zelf steeds meer kunnen kijken naar eigen handelen, ervaringen en gevoelens en hier rekening mee houden, maakt dat ze op een positievere manier kan omgaan met NLD

Als moeder ben ik nu meer op de achtergrond aanwezig, geef soms wel nog dingen aan, waar ze allert op kan wezen en/of wat geregeld moet worden. Maar ben daarin steeds minder sturend, laat haar zelf de voor en tegens afwegen en de beslissingen nemen ) naast kleinere, ook in grote zaken. Natuurlijk is dat bij elk kind dat groeit naar volwassenheid zo, maar vanaf start diagnose was het best onduidelijk in hoeverre dat haalbaar was. Maar daarin heeft zij flinke groei laten zien, zeker ook de laatste 5 jaar.

Tot de volgende keer, 

Janet Marit’s moeder