Hoi hoi iedereen,
Deze week een iets andere blogpost. Want (bijna) wekelijks behandelen we zaken over NLD, die ons aangaan. Wat wij meemaken, hoe wij ons voelen en waar wij tegenaan lopen. Maar hoe zit dat met onze ouders. Hoe ervaren die het feit dat hun kind NLD heeft? Waar lopen zij tegen aan en wat doet het met hen? Aan de hand van een aantal vragen, delen ze hier hun ervaring.
Wat was jullie eerste reactie, toen jullie hoorden dat ik NLD had?
Aangezien wij hier nog nooit over hadden gehoord, was het voor ons even schakelen en buiten de informatie van de psycholoog, moesten we zelf op zoek naar uitgebreidere informatie over dit onderwerp. Maar verder was het voor ons wel een opluchting, dat we eindelijk wisten wat er met jou aan de hand was.
Hoe ervaarden jullie de jaren hierna?
De eerste jaren waren behoorlijk lastig. Jijzelf was nog maar 11 jaar en zat nog net in groep 7. Natuurlijk begreep je er niks van en vond je het niet leuk dat je een stempel opgedrukt kreeg. Voor ons was het moeilijk om te zien hoe ‘ons meisje’, vaak verdrietig was en zich onbegrepen voelde. Ondanks dat we op gesprek waren geweest bij jou leraressen van groep 7, kregen wij niet het idee dat ze helemaal begrepen wat ze er mee aan moesten en hoe ze met jou om moesten gaan. Gelukkig begreep jouw leraar in groep 8 jou beter en qua leren ging het toen al iets beter. Helaas begrepen jouw vriendinnen je nog steeds niet, waardoor vooral die laatste 1,5 jaar op de basisschool moeilijk waren. Ook voor ons.
En daarna?
Het was voor ons een geruststelling dat ze op de middelbare school (Prinsentuin) wel al hadden gehoord van NLD en dat ze ook ervaring hadden met kinderen met een rugzakje. Voor ons was het nu belangrijk dat wij er alles zouden doen om jou in ieder geval zo goed mogelijk door jou middelbare schooltijd te loodsen en er alles aan te doen om jou te helpen (dus aanschaf van extra hulp/leermiddelen, remedial teacher inschakelen).
Mijn moeder: ‘Het heeft me vaak veel energie gekost om jou te helpen. Vaak hele avonden hebben wij boven gezeten en heel wat ruzies gehad. Ik weet dat het niet altijd makkelijk was voor ons beiden en ik als ouder vond en vind het vaak lastig om hiermee om te gaan. Maar ondanks alle ruzies en alle verdriet, zijn we er wel altijd uitgekomen en ben je door doorzettingsvermogen van ons samen toch geslaagd.’
Mijn vader:’ Aangezien ik het allemaal onderschat had en ook onze karakters botsten (en nu nog steeds wel eens), ging het samenwerken tijdens jou huis/leerwerk een stuk minder goed. Dit was voor ons beide vaak een struggle en zeer frustrerend. Ik was dan (denk ik) weer op b.v. sportgebied beter met jou te helpen en steunen.' En hoewel je ook op de middelbare je ups en downs hebt gehad en ook wij niet altijd makkelijke tijden hebben gekend met jouw stemmingswisselingen, ging het naarmate je ouder werd steeds een stukje beter.
Hoe kijken jullie er nu tegenaan?
Je hebt sinds vorig jaar grote stappen gezet. Nadat jij zelf op het MBO hebt verteld over NLD en je het zelf hierna ook beter hebt geaccepteerd, gaat het ook een stuk beter. Dat jij er nu openlijk over kunt praten, geeft jou nu meer rust en ons dus ook. Tevens heb je nu leuke klasgenoten, die jou accepteren hoe jij bent en je ook normaal behandelen. Je zit nu ook steeds vaker beter in je vel, waardoor wij ook vaker een gelukkigere dochter hebben. En dat maakt het voor ons ook een stuk makkelijker. Natuurlijk zullen zowel jij als wij nog tegen de nodige dingen aanlopen. Dat hoort ook bij jou ontwikkeling. Maar natuurlijk ook bij de onze, want iedere leeftijdsfase brengt weer NLD gerelateerde problemen en ontwikkelingen met zich mee. Dat zal nooit ophouden. Maar het feit dat je het nu niet meer ontkent en je nu zelfs anderen wil helpen via dit platform voelt voor ons al als een overwinning, maar hoeveel problemen we met jou NLD nog tegen mogen komen, we zullen je altijd blijven steunen en helpen waar het kan.
Zoals je ziet, was en is het voor mijn ouders ook niet altijd makkelijk en natuurlijk weet ik dat zelf ook wel. Maar ondanks alles klopt het wel wat ze zeggen. Ze helpen en steunen me zo veel mogelijk en stimuleren me ook altijd om dingen te doen die wij zelf meestal niet doen of durven te doen. Aangezien dit niet altijd vanzelfsprekend is, hoop ik dat jouw ouders je ook zo goed steunen en helpen en dat je ook je ouders een beetje begrijpt, dat het niet altijd makkelijk voor hen is.
Tot de volgende blogpost!
Anouck
Hi everyone,
A slightly different blog post this week. Because (almost) every week we deal with matters about NVLD that concern us. What we experience, how we feel and what we encounter. But what about our parents. How do they experience the fact that their child has NVLD? What do they encounter and what does it do to them? On the basis of a number of questions, they share their experience here.
What was your first reaction when you heard I had NVLD?
Since we had never heard about this before, it was a matter of switching for us and beyond the information of the psychologist, we had to look for more extensive information on this subject ourselves. But otherwise it was a relief for us that we finally knew what was wrong with you.
How did you experience the following years?
The first years were quite difficult. You yourself were only 11 years old and had just entered group 7. Of course you didn't understand it and you didn't like that you got a stamp on it. It was difficult for us to see how 'our girl' was often sad and misunderstood. Even though we had talked to your group 7 teachers, we didn't get the idea that they fully understood what to do with it and how to deal with you. Fortunately, your teacher in group 8 understood you better and in terms of learning things went a little better then. Unfortunately, your friends still didn't understand you, which made the last 1.5 years in primary school especially difficult. Also for us.
And after that?
It was reassuring for us that they had already heard of NVLD in secondary school (Prinsentuin) and that they also had experience with children with a backpack. It was now important to us that we would do everything we can to guide you through your secondary school as well as possible and to do everything we can to help you (i.e. purchase additional aids/learning materials, engage a remedial teacher).
My mother: “It has often cost me a lot of energy to help you. We often sat upstairs all evenings and had a lot of fights. I know it wasn't always easy for both of us and as a parent I found and often find it difficult to deal with. But despite all the quarrels and all the sadness, we always managed to work it out and through the perseverance of us together you succeeded.'
My father: “Since I underestimated it all and our characters clashed (and still do sometimes), working together during your homework/learning work went a lot less well. This was often a struggle for both of us and very frustrating. I was then (I think) again on e.g. sports area to help and support you better.” And although you also had your ups and downs in high school and we didn't always have easy times with your mood swings, it got a little better as you got older.
How do you view it now?
You have made great strides since last year. After you have told yourself about NVLD at the MBO and you have also accepted it better afterwards, it also goes a lot better. The fact that you can now talk about it openly gives you more peace of mind and so does us. You also now have nice classmates, who accept you for who you are and also treat you normally. You are now more and more comfortable in your own skin, which means that we often have a happier daughter. And that makes it a lot easier for us too. Of course, both you and we will still run into the necessary things. That is also part of your development. But of course also with ours, because every age phase brings NLD-related problems and developments. That will never stop. But the fact that you are no longer denying it and that you now even want to help others through this platform already feels like a victory to us. But no matter how many problems we may encounter with you NVLD, we will always continue to support you and help you where we can.
As you can see, it was and is not always easy for my parents and of course I know that myself. But despite everything, what they say is true. They help and support me as much as possible and always encourage me to do things that we usually do not or dare to do ourselves. Since this is not always obvious, I hope that your parents support and help you as well and that you also understand your parents a little, that it is not always easy for them.
Until the next blog post!
Anouck
Reactie plaatsen
Reacties