Hoi,
In deze blogpost ga ik jullie vertellen hoe ik erachter kwam dat ik NLD heb en wat dat
met me deed.
Het is natuurlijk al wel even geleden dus ik weet er niet alles meer van maar nog wel een
deel. Ik denk dat ik een jaar of negen was, ik denk dat ik altijd al wist dat ik anders ben
alleen zocht ik daar nog niet veel achter. Totdat ik een boekje over NLD vond in onze kast.
Ik begon er wat in te lezen en vroeg me af of het misschien iets met mij te maken had.
Ik vroeg mijn moeder en toen heeft ze het uitgelegd. Ik weet nog dat het wel even binnen
kwam en ik er ook wel even om gehuild heb. Maar nu ben ik blij dat ik het weet en mezelf
iets beter kan begrijpen.
Natuurlijk is dit voor iedereen anders, de een is juist heel erg blij dat die weet dat zij anders
zijn en de ander heeft misschien wat meer moeite om het te accepteren. Beide is helemaal
oke maar uiteindelijk is het wel fijn voor jezelf om het te accepteren. Dat hoeft niet vanaf
het begin en vooral in het begin heb je vast nog veel vragen maar weet dat dit een deel van
jezelf is, een deel dat je juist uniek maakt, zonder diagnose zou je natuurlijk niet een
compleet ander persoon zijn maar het kan wel verschillen maken, ook in een positieve
vorm. Misschien heb je nog steeds vragen over je diagnose, dan is het belangrijk dat je
iemand hebt aan wie je die vragen kunt stellen. Erover praten kan goed zijn, als je dat lastig
vind kun je er ook over schrijven. Zoals jullie weten zijn wij er altijd als jullie wat kwijt willen
of gewoon even willen kletsen.
Tot de volgende keer,
Marit
Hey,
In this blogpost I will write about the way I found out I have NVLD and my reaction to that.
It´s been quite a while so I don’t remember everything but I do remember some stuff.
I was around the age of nine, I think I have always known I’m different, I just didnt’t look
into it really. Until I found a book about NVLD on our shelf. I started reading it a bit and I
was wondering if it had something to do with me. I asked my mom and she explained. I
remember that I was kinda shocked and I cried about it for some time but now I’m glad to
know because it makes understanding myself a bit easier.
Of course this is different for anyone. Some might be relieved they finally got a diagnosis
and others probably need some more time to accept it. Both is completely okay. In the end
it can be good to accept it and it might make things easier for yourself. That doesn’t have to
be right away it’s okay if it takes time and you may have questions in the beginning or
maybe you still do, it’s important to find someone to answer them, talking to friends, family
or anyone you’re comfortable with, might help too. Remember that without this, you
wouldn’t be who you are today and it has positives sides too, this is what makes you unique.
Also remember that we’re here if you need someone to talk to or anything.
Until next time,
Marit
Reactie plaatsen
Reacties