In het dagelijks leven zijn er veel dingen vanzelfsprekend, voor een persoon zonder NLD. Ik zal niet zeggen dat de puberteit makkelijk is, maar onder andere de puberteit is een fase die nog net even wat lastiger is voor "ons", dan voor de meeste mensen.

Als je naar de puberteit kijkt, zie je dat het een fase is waarin je je losmaakt van je ouders, en meer naar leeftijdsgenoten toe trekt. In combinatie met de overgang van basisschool naar middelbare school, komen jongeren hierdoor een heleboel nieuwe mensen tegen, die allemaal nog open, en waarschijnlijk nieuwsgierig tegenover ze zullen staan. Om dan een goede eerste indruk te maken, zal je moeten inspelen en reageren op hun emoties. Die emoties die wij, tenzij ze verbaal worden uitgesproken, niet zo goed opvangen.

Recipe for disaster dus....

En dat zijn "gewone" relaties….

Toen ik met collega's praatte over een date die ik had via Tinder, vertelde ik dat ik geen "sparkles and sunshine" voelde, werd ik lachend aangekeken. 'Sjonge, jij hebt wel erg hoge verwachtingen of niet?' Was het antwoord. Blijkbaar is dat dus normaal. Ik had bijna het idee NLD bij deze relatie (in de ruime zin van het woord)  niets ging uitmaken, maar weet ik veel.

Hoe moet ik in vredesnaam weten hoe het voelt? De nonverbale (bewuste woordkeuze) klik die voelde ik niet, en ik had soort van verwacht die wel te voelen. Het vervelende is ook dat ik geen grote hoeveelheid referentiemateriaal heb, dus ik kan het niet vergelijken.

Soms is het alsof je in je eentje nét iets anders bent dan iedereen om je heen, en plat gezegd, dat is vrij kut. Misschien dat er wel eens iemand is met NLD, die hetzelfde is als ik, waarmee we gewoon uitleggen hoe we ons voelen. Ondertussen swipe ik lekker door, want wie weet moeten die sparkles and sunshine gewoon nog komen...

Arriverderci!

Yip