Hoe is het om NLD te hebben?

Hoe is het om NLD te hebben? Ik kan me voorstellen dat je erg nieuwsgierig bent naar mijn verhaal daarover.

Ik heb vaak geen last van NLD. In sociale situaties vind ik het soms wel lastig. Dan blijf ik bijvoorbeeld doorvragen of praten. Dan ben ik net een waterval van woorden. En dan struikel ik ook nog weleens over die woorden.

Het komt ook weleens voor dat ik overprikkeld ben. Dan heb ik teveel gehoord, gezien en gedaan. Als dat zo is, trek ik me meestal terug. Dat kan voor even zijn maar dat kan ook gerust een hele avond zijn. Dan moet ik even uitrusten.

Op school heb ik af en toe last van NLD. Als we een nieuwe opdracht uitgelegd krijgen die zo groot is dat ik het overzicht verlies. Ik moet altijd overzicht hebben, anders gaat mijn hoofd overuren draaien. Daar word ik dan soms ook moe van.

Maar NLD heeft mij ook heel veel mooie dingen gebracht. Ik heb bijvoorbeeld een goed geheugen. Mijn moeder noemde mij vroeger een 'wandelende encyclopedie'. Ik heb goede vrienden omdat ik betrokken en zorgzaam ben.

Op school ben ik goed in taal/spelling en de zaakvakken. Mijn woordenschat en algemene kennis zijn goed ontwikkeld.

Om overzicht te hebben op school, heb ik mezelf leren plannen (oké, toegegeven, dat heb ik ook een beetje van mijn middelbare school geleerd maar toch ook voor een groot deel zelf). Ik schrijf duidelijk op wat ik moet doen en wat er van me verwacht wordt. Dan wordt het in mijn hoofd een stuk rustiger en kan ik dingen beter loslaten.

Maar ook ik heb dagen dat ik me zo voel:

"It is hard some days, however, because I feel like I am a walking paradox. I can speak well and seem like a normal, functioning human being on the outside; but the reality is, I have a hard time with things that seem "normal" to other people." (I Feel Like A Walking Paradox, by Tara)

Maar dat gevoel gaat vanzelf weer over. Je kunt namelijk niet altijd verdrietig blijven.

Achter de wolken schijnt altijd de zon!